H ΑΠΟΧΗ ΔΕΝ ΚΤΙΖΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κυρίαρχο σύνθημα της προεκλογικής περιόδου του 2006, από την παράταξη των Πολιτών Ομηρούπολης και από μένα προσωπικά, ήταν το ότι δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί και δεν έχουμε ως αυτοσκοπό την εξουσία.
Κάποιοι μας πίστεψαν και κάποιοι όχι. Μπορώ όμως πια με σιγουριά και χωρίς έπαρση να πω ότι όλοι αναγνώρισαν το έργο μας την τετραετία που πέρασε. Ως αντιπολίτευση έχουμε να παρουσιάσουμε μια πορεία, που χωρίς υπερβολή, την αναγνωρίζει το σύνολο των συνδημοτών, μας, ανεξάρτητα αν μας ψήφισε ή όχι.
Πάντα πίστευα, ότι έχουμε υποχρέωση να αγωνιστούμε αν θέλουμε να αλλάξουμε πράγματα. Το πιο εύκολο, κάποιες φορές, είναι να παρακολουθείς από απόσταση «ασφαλείας» μια κατάσταση και να μπορείς να κρίνεις και να επικρίνεις χωρίς όμως ουσιαστικά να έχεις κάνει κάτι περισσότερο για να την αλλάξεις.
Όταν ήρθε η αλλαγή του Καλλικράτη , οι επιλογές που είχα , τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου, ήταν δυο. Ή πάμε σπίτι μας, και σταματάμε ουσιαστικά να αγωνιζόμαστε για τον τόπο μας, ή παραμένουμε στην πολιτική αρένα και δίνουμε εκ νέου την μάχη.
Πιστέψτε με ότι η απάντηση ήταν εύκολη, παρόλες τις δυσκολίες γνωστές και άγνωστες που θα προκύψουν στην πορεία. Και αυτό γιατί το δίλημμα δεν έχει να κάνει ατομικά με τον καθένα από μας, αλλά με την συνολική προσπάθεια που οφείλουμε να κάνουμε για το μέλλον των παιδιών μας.
Είναι εύκολο και ανώδυνο, στην παρούσα κατάσταση να κρύψουμε το κεφάλι στην άμμο, σαν την στρουθοκάμηλο και να μην βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας. Είναι πολύ απλό να παραιτηθούμε από την επίπονη διαδικασία της αναμέτρησης , χρησιμοποιώντας εύκολες και μέχρι ενός σημείου πειστικές δικαιολογίες .
Είναι όμως υπεύθυνο; Είναι ωφέλιμο για τον τόπο μας;
Τι θα απαντήσουμε αύριο στα παιδιά μας όταν μας ρωτήσουν τι κάναμε για να αλλάξουμε τα στραβά που υπάρχουν στο πολιτικό σκηνικό και στην κοινωνία μας γενικότερα;
Θα τα πείσουμε λέγοντας ότι προτιμήσαμε την ασφάλεια της αποστασιοποίησης ή θα μας εκτιμήσουν ως γονείς και υπεύθυνους πολίτες αν πούμε αφήσαμε την τύχη του τόπου μας αμαχητί σε άλλους;
Ο κόσμος μας και ιδιαίτερα το πολιτικό σκηνικό δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Υπάρχουν λογής –λογής φιλοσοφίες, σκέψεις και φιλοδοξίες, που διαμορφώνουν ένα πολιτικό πλαίσιο όχι τόσο κολακευτικό. Μικροπολιτικές καλύπτουν τον πολιτικό λόγο. Τρικλοποδιές και «συντροφικά» μαχαιρώματα, εξουδετερώνουν υγιή σκέψεις και φιλοσοφίες.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της στρατηγικής είναι να απομακρυνθούν από την πολιτική σκηνή άνθρωποι που πραγματικά ενδιαφέρονται για τον μέλλον του τόπου, χωρίς να τους δοθεί η ευκαιρία να προσπαθήσουν έστω να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού.
Με αυτό τον τρόπο σκέψης, δηλώνω παρών στις εκλογές του Νοεμβρίου. Νιώθω ότι δεν έχω δικαίωμα να γίνω επικριτής ενός συστήματος, ενός μηχανισμού, μιας φιλοσοφίας , χωμένος στον καναπέ του σπιτιού μου.
Θέλω να μπορώ να πω, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ότι έδωσα την μάχη. Ότι προσπάθησα με την παρουσία μου, τις προτάσσεις και τις ιδέες μου να προσθέσω ένα λιθαράκι που μπορεί να καταφέρει να αλλάξει την πορεία μας και να κάνει το αύριο καλύτερο.
Κώστας Μούνδρος